Metamina

w ostatnich latach obserwuje się pewien nawrót do stosowania metenaminy w banalnych zakażeniach dolnego odcinka dróg moczowych (cewki i pęcherza). Zwolennicy takiego postępowania podkreślają, że drobnoustroje są powszechnie wrażliwe na działanie formaldehydu, a stosowanie metenaminy w lekkich schorzeniach dolnego odcinka dróg moczowych pozwala na ograniczenie podawania leków chemioterapeutycznych, co jest wskazane ze względu na narastającą w populacji bakteryjnej oporność, zwłaszcza na antybiotyki. Natomiast stosowanie metenaminy w zakażeniach, obejmujących miąższ nerkowy, jest pozbawione racjonalnych podstaw, a wskutek drażniącego działania na tkanki może być szkodliwe. Metenamina stosowana jest obecnie najczęściej pod postacią soli z kwasem migdałowym lub hipurowym. W moczu reszty kwasowe ulegają odłączeniu i zakwaszają środowisko. Aldehyd glutarowy działa skuteczniej i szybciej od formaldehydu. Jest on mniej lotny i nie drażni dróg oddechowych, choć długotrwały kontakt może powodować uczulenia. Aldehyd glutarowy szczególnie skutecznie działa w środowisku kwaśnym- zakwaszone roztwory zabijają zarodniki w ciągu 20 min, natomiast roztwory zasadowe dopiero po 10 h. Zakwaszenie stabilizuje ponadto roztwór aldehydu, który w środowisku zasadowym ma skłonność do kondensacji. Aldehyd ghitarowy nie działa korodująco na metale i dobrze nadaje się do odkażania narzędzi i endoskopów, W tym zastosowaniu działa skuteczniej od jodoforów.