Nitrofurantoina jest stosowana przede wszystkim w zakażeniach dróg moczowych (zapalenie pęcherza moczowego, miedniczek nerkowych) mieszaną florą bakteryjną, w dawce dobowej 300?400 mg, u dzieci 5?8 mg/kg/24 h. Wiele ośrodków urologicznych stosuje ją również profilaktycznie przed operacjami na drogach moczowych lub przed wykonaniem pewnych zabiegów diagnostycznych (np. wziernikowanie pęcherza itp.). Lek podaje się przeciętnie 7?14 dni. Do przeciwwskazań należy ciąża (!), schorzenia nerek (wówczas gdy klirens nerkowy wynosi poniżej 40 ml/min), nadwrażliwość na lek. Nie może być również stosowana u ludzi z niedoborem dehydrogenazy glu-kozo-6-fosforanowej, ponieważ wywołuje u nich hemolizę krwinek czerwonych. Po pochodnych nitrofuranu dość często występują objawy niepożądane (w 10?15%J. Do najczęstszych należą zaburzenia żołądkowo-jeli-towe (około 5%), jak nudności, wymioty, biegunki. Stosunkowo często występują również odczyny alergiczne skórne oraz ze strony układu oddechowego (odczyny spastyczne oskrzeli, zapalenia płuc i opłucnej z eozynofilią). Objawy niepożądane ze strony układu oddechowego znacznie częściej występują u ludzi w wieku podeszłym (niekiedy źle rokujące).