Zmiany wsteczne w nabłonku nasiennym mogą prowadzić do wiądu, czyli zaniku jądra. Czynnikami wywołującymi wiąd jąder są: niekorzystne zejście przewlekłych zapaleń, promieniowanie przenikliwe, długotrwałe podawanie estrogenów, np. przy leczeniu raka gruczołu krokowego, marskość wątroby, miażdżyca naczyń jądra itp. Jądro zanikowe jest mniejsze, ale o zwiększonej spoistości. Obraz mikroskopowy jest podobny do zmian widywanych przy wnętrostwie. Obserwuje się zanik nabłonka nasiennego o różnym stopniu nasilenia aż do całkowitego braku włącznie. Widoczne jest też włóknienie wokół kanalików nasiennych i w przestrzeniach międzykanalikowych. W mniejszym stopniu zwyrodnienie i zanik dotyczą komórek gruczołu śródmiąższowego. Najbardziej odporne na czynniki szkodliwe są komórki podporowe. Przy uszkodzeniu większości spermatogonii zanik nabłonka nasiennego ma charakter trwały i nieodwracalny, przy częściowym może dojść do jego pełnej regeneracji. Do trwałych zmian, polegających na całkowitym zaniku nabłonka nasiennego, pogrubieniu i zeszkliwieniu błony granicznej kanalików, umiarkowanej niewydolności komórek śródmiąższowych jądra dochodzi w zespole Klinefeltera. Stanowi on przykład niezgodności pomiędzy kierunkiem somatycznego rozwoju osobnika a jego płcią chromosomalną. W zespole tym przy prawidłowej budowie męskiej i dobrze rozwiniętych trzeciorzędowych cechach płciowych występuje ginekomastia, azoospermia i trwała niepłodność przy zachowanej zdolności do spółkowania. W moczu zwiększa się poziom gonadotropin, natomiast poziom 17-ketosteroidów pozostaje w normie.