Leki moczopedne

Leki moczopędne zwiększają objętość moczu, przy czym wiele z nich powoduje przede wszystkim zwiększone wydalanie sodu, a wtórnie wody. Niektóre preparaty (wywołujące diureze osmotyczną) przeciwdziałają wchłanianiu zwrotnemu wody. Głównym wskazaniem do stosowania leków moczopędnych są stany chorobowe przebiegające z zatrzymaniem sodu i wody w organizmie, jak: niewydolność mięśnia sercowego, wodobrzusze w marskości wątroby, zespół nerczycowy, napięcie przedmiesiączkowe, obrzęki w następstwie długotrwałego leczenia glikokortykosteroidami. Niektóre leki moczopędne stosuje się niekiedy w obrzęku mózgu oraz w celu obniżenia podwyższonego ciśnienia płynu mózgowo-rdzeniowego i śródgałkowego (jaskra). Ponadto podaje się je w zatruciach różnymi substancjami w celu ułatwienia ich wydalania z moczem (diureza wymuszona). Leki moczopędne (głównie tiazydy) stosuje się w nadciśnieniu tętniczym, a niektóre ^-nich w padaczce i w moczówce prostej. W kłębkach nerkowcyh odbywa się przesączanie osocza krwi do światła torebki kłębka (Bowmana). Proces przesączania zachodzi w wyniku różnicy ciśnienia hydrostatycznego w naczyniach włosowatych kłębków i w płynie śródtorebkowym. Ciśnienie onkotyczne białek osocza przeciwstawia się ciśnieniu hydrostatycznemu. Zwiększenie ciśnienia hydrostatycznego we włośniczkach kłębków (np. wskutek rozszerzenia naczyń doprowadzających) i obniżenie ciśnienia onkotycznego osocza (w przypadku hydremii) powodują nasilenie przesączania i zwiększenie wytwarzania moczu pierwotnego.